Учқун Бўронович кўчага отланган маҳал хотини зорланди:
– Кун бўйи сўрайвериб одамни хуноб қилиб юборишади. Жилла қуриса, қўлидаги рақамини айтинг, деб қисташгани қисташган... Энди қўл телефони олмасангиз бўлмайди чоғи...
– Кейин нима бўлишини биласанми?– Зардалироқ оҳангда чиқди эрининг овози.– Бўлар-бўлмасга чақиравериб, бемалол ишлашга қўйишмайди. Икки-уч жойда ишлашдан ташқари қанча таҳририят билан “Меҳнат шартномаси” тузиб қўйганимни биласан-ку...
– Хўп, бугун сўраганларга нима дейин?
– Факультетдан сўрасалар, бошқармадан чақириб қолишди, дегин, хўпми?
Хотини, тўхтанг, дея ичкаридан дафтар билан қалам олиб чиқди-да бош ирғади:
– Ёзиб қўймасам, адашиб кетяпман. Хўш, бошқармадан сўраб қолишса?
– Вазирликдаман.
– Вазирликдан сўрашса?
– Халқаро анжуманга таклиф қилишганди, де.
– Бу ердан ҳам топа олмаяпмиз, деб қолишса-чи?
– Таҳририятдаман.
– Қайси бирида?
– Журналлар жойлашган соатли бинода.
– Бу ерда йўқ экан, дейишса?
– Газеталар корпусида, де.
– Бу ёқларни ҳам қараб чиқдик, дейишса-чи?
– Китоб нашриётидаман.
– Нашриётдан ҳам тополмадик, дейишса?
– Ижодий уюшмадаман.
– Уюшмадан сўрашса?
– Миллий матбуот марказида.
– Марказда ҳам қораси кўринмаяпти, дейишса?
– Интернет-клубида.
– Интернет орқали ҳам тополмаяпмиз, дейишса-чи?
– Ахборот хизматидаман.
– У ердан ҳар куни камида тўрт-беш марта сўрашади,– деди хотинининг қути учиб.– Бугун нима дейин?
– Тоби қочиб қолди, шифохонага кетди, де.– Сўнгги гапни айтганда Учқун Бўронович ўзига-ўзи ғўлдираб қўйди– Худо кўрсатмасин...
– Қайси шифохонада эканини айтинг, кўргани борамиз, дейишса?
– Дўхтирлар тузата олмаганди, ноилож табибга кетган, деявер.
– Табиб оғайнингиз сўраб қолса-чи?– Афти бужмайди ожизанинг.– У ҳам сўрагани сўраган...
– Ўзи сизга қўнғироқ қилар экан, де.– Учқун Бўронович ўзининг гапига ўзи кулиб қўйди.– Ҳаёт деганлари театр саҳнасининг ўзгинаси. Қара, ҳозирги ҳолатим худди Эргаш Каримовнинг интермедиясига ўхшаб кетяпти-я! Унга ўртоқлари “сен билан кеча кутубхонада эдик”, “иккимиз фалончини кўргани боргандик” деган қабилда ҳадеб тўқиб-бичавергач, ахийри у “мен бу ерда ҳам йўқман!” деб қичқириб юборади, ҳи-ҳи…
Ожиза эрига қўшилиб кулмади. Аксинча, рангги-қути ўчганча дилидагини тилига чиқарди:
– Хўп, қаерга боришингизни лоақал ўзим билсам бўладими?
– Мутлақо!
– Нега?– Қошлари чимирилди уй бекасининг.– Мендан нега яширасиз?
– Гаплашганда оғзингдан лоп этиб чиқиб кетишидан қўрқаман,– деганча ўзи лип этиб остонага чиққан уддабурон эрининг қолган гаплари “шеърий” усулда бўлди:
Мен оқимга қараб оқсам бўлдими!
Болажонларга ҳам ёқсам бўлдими!
Бўйнингга маржонлар тақсам бўлдими!
Ҳеч кимдан кам қилмай боқсам бўлдими!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
У шунақа қофиясини келтириб яна бирор сатр айтганча учқундек учиб кетди...
Сочига қиров қўниб ҳам қуюлмаган эрининг сўнгги сатрларидан хотини дув қизарди. Болалар эшитиб қолмадимикин, деган хавотирда атрофига олазарак қараб қўйди. Сўнг, бугунги жавоблар рўйхатига қайта-қайта кўз югуртираркан, ўша қўнғироқ қиладиганларнинг ҳолини ўзича тасаввур қилганча қаҳ-қаҳ отиб кулиб юборди.
Муаллиф: Тўлқин ЭШБЕК
– Кун бўйи сўрайвериб одамни хуноб қилиб юборишади. Жилла қуриса, қўлидаги рақамини айтинг, деб қисташгани қисташган... Энди қўл телефони олмасангиз бўлмайди чоғи...
– Кейин нима бўлишини биласанми?– Зардалироқ оҳангда чиқди эрининг овози.– Бўлар-бўлмасга чақиравериб, бемалол ишлашга қўйишмайди. Икки-уч жойда ишлашдан ташқари қанча таҳририят билан “Меҳнат шартномаси” тузиб қўйганимни биласан-ку...
– Хўп, бугун сўраганларга нима дейин?
– Факультетдан сўрасалар, бошқармадан чақириб қолишди, дегин, хўпми?
Хотини, тўхтанг, дея ичкаридан дафтар билан қалам олиб чиқди-да бош ирғади:
– Ёзиб қўймасам, адашиб кетяпман. Хўш, бошқармадан сўраб қолишса?
– Вазирликдаман.
– Вазирликдан сўрашса?
– Халқаро анжуманга таклиф қилишганди, де.
– Бу ердан ҳам топа олмаяпмиз, деб қолишса-чи?
– Таҳририятдаман.
– Қайси бирида?
– Журналлар жойлашган соатли бинода.
– Бу ерда йўқ экан, дейишса?
– Газеталар корпусида, де.
– Бу ёқларни ҳам қараб чиқдик, дейишса-чи?
– Китоб нашриётидаман.
– Нашриётдан ҳам тополмадик, дейишса?
– Ижодий уюшмадаман.
– Уюшмадан сўрашса?
– Миллий матбуот марказида.
– Марказда ҳам қораси кўринмаяпти, дейишса?
– Интернет-клубида.
– Интернет орқали ҳам тополмаяпмиз, дейишса-чи?
– Ахборот хизматидаман.
– У ердан ҳар куни камида тўрт-беш марта сўрашади,– деди хотинининг қути учиб.– Бугун нима дейин?
– Тоби қочиб қолди, шифохонага кетди, де.– Сўнгги гапни айтганда Учқун Бўронович ўзига-ўзи ғўлдираб қўйди– Худо кўрсатмасин...
– Қайси шифохонада эканини айтинг, кўргани борамиз, дейишса?
– Дўхтирлар тузата олмаганди, ноилож табибга кетган, деявер.
– Табиб оғайнингиз сўраб қолса-чи?– Афти бужмайди ожизанинг.– У ҳам сўрагани сўраган...
– Ўзи сизга қўнғироқ қилар экан, де.– Учқун Бўронович ўзининг гапига ўзи кулиб қўйди.– Ҳаёт деганлари театр саҳнасининг ўзгинаси. Қара, ҳозирги ҳолатим худди Эргаш Каримовнинг интермедиясига ўхшаб кетяпти-я! Унга ўртоқлари “сен билан кеча кутубхонада эдик”, “иккимиз фалончини кўргани боргандик” деган қабилда ҳадеб тўқиб-бичавергач, ахийри у “мен бу ерда ҳам йўқман!” деб қичқириб юборади, ҳи-ҳи…
Ожиза эрига қўшилиб кулмади. Аксинча, рангги-қути ўчганча дилидагини тилига чиқарди:
– Хўп, қаерга боришингизни лоақал ўзим билсам бўладими?
– Мутлақо!
– Нега?– Қошлари чимирилди уй бекасининг.– Мендан нега яширасиз?
– Гаплашганда оғзингдан лоп этиб чиқиб кетишидан қўрқаман,– деганча ўзи лип этиб остонага чиққан уддабурон эрининг қолган гаплари “шеърий” усулда бўлди:
Мен оқимга қараб оқсам бўлдими!
Болажонларга ҳам ёқсам бўлдими!
Бўйнингга маржонлар тақсам бўлдими!
Ҳеч кимдан кам қилмай боқсам бўлдими!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
У шунақа қофиясини келтириб яна бирор сатр айтганча учқундек учиб кетди...
Сочига қиров қўниб ҳам қуюлмаган эрининг сўнгги сатрларидан хотини дув қизарди. Болалар эшитиб қолмадимикин, деган хавотирда атрофига олазарак қараб қўйди. Сўнг, бугунги жавоблар рўйхатига қайта-қайта кўз югуртираркан, ўша қўнғироқ қиладиганларнинг ҳолини ўзича тасаввур қилганча қаҳ-қаҳ отиб кулиб юборди.
Муаллиф: Тўлқин ЭШБЕК
30.08.2013