Боғчадан қайтаётган Орзигул йўл четидаги майсалар орасида ер бағирлаб ётган чучмомани кўриб, тўхтаб қолди.

– Юрақолсанг-чи, уйга кеч қоляпмиз, деган опасига, мана бу гул ўрнидан туролмай йиғлаяпти-ку, деб жойидан жилмади.

– Қани, мен ҳам бир кўрай-чи, – деб опаси унинг олдига келди ва деди:

– Вой-бў-ў, бу гулни кимдир оёғи билан босиб кетибди. Энди уни узиб олиш керак.

– Йўқ-йўқ... Узиб олманг, унинг жони оғрийди.

– Кеч бўлиб қолди, ойим хавотир олади, юр кетдик, юр, синглисининг қўлидан тортқилади опаси.

– Гулим-чи?

– Уни узиб ола қол, уйга бориб гулдонга солиб қўясан.

– Шунда яна кўкарадими?

– Албатта.

Орзигул қўлидаги чучмомани опаси айтгандек сувга солиб қўйди. Уйқуга ётгунча икки-уч марта гулдан хабар олиб кетди.

Аммо эрталаб туриб гулдон ёнига келди-ю, йиғлаб юборди.

Ёнига югуриб келган опасига қараб, нега алдадингиз, нега? – дерди пиқиллаб.

Гулга кўзи тушган опаси бирданига гап нимада эканлигини англади. Синглисини маҳкам бағрига босаркан, гулни пайҳон қилиб кетган кимсани ич-ичидан ёмон кўриб кетди.

 

Жамила ҲАЙДАРОВА